Największe w mieście osiedle zamieszkane wyłącznie przez obcokrajowców. Głównie są to Włosi, chociaż można się też natknąć na Hiszpanów, Francuzów, Rusków, Czechów czy kilku Polaków. Znajduje się tu mały park, sklep, niewielki parking i szesnaście sześciopiętrowych bloków. Wszystkie konstrukcje są przedwojenne, ale mimo to utrzymane w zaskakująco dobrym stanie. Dzięki kilku śmietnikom rozmieszczonym w strategicznych punktach po osiedlu nie walają się śmieci. Jedynym elementem, którego mieszkańcy chcieliby się pozbyć są napisy na ścianach bloków. Spotyka się głównie pojedyncze - często wulgarne - słowa zapisane w różnych językach, ale czasem można napotkać całe zdanie czy nawet wiersz. W powietrzu unoszą się zapachy rozmaitych dań, głównie tych z włoskiej kuchni. Najczęściej jest to spaghetti. Mieszkańcy osiedla nie należą raczej do najbogatszych, często trudno im związać koniec z końcem. W końcu to Ameryka, nikt nie chce tu obcokrajowców.

…

Widok z trzeciego piętra był idealny aby oglądać sąsiadów, przypatrywać się dzieciom, które biegają za szmacianą piłką, czasem doglądać ciekawych ludzi, którzy tylko z pozoru wyglądają ciekawie, a prawdą jest, iż wiodą nudne życie.
- Jak to dobrze mieć łeb na karku - pomyślał Stregone. Patrząc się w okno obserwował nadjeżdżającą ciężarówkę, która spokojnie parkowała. - Kolejny Irlandczyk? – pomyślał, bowiem ostatnimi dni, właśnie kobiety, dzieci i mężczyźni przybywali w to miejsce, do dzielnicy Little Italy, a dokładniej na osiedle imienia Giuseppe Garibaldiego, aby tu rozpocząć nowy rozdział w życiu. Zdziwił go jednak fakt, iż to jakiś murzyn wysiada z ciężarówki.
- Nie cierpię murzynów! – krzyknął, a następnie splunął na parapet. Obserwował go bardzo uważnie. Ten wszedł do kamienicy w której mieszkał on sam. Będąc jednak w szlafroku i popijając sobie drogi trunek, wkurwiony od samego rana - na widok murzyna, chciał szybko wyzbyć się emocji i odszedłszy od okna, małymi krokami poszedł w stronę łóżka, na którym swobodnie się położył, mając przy boku piękną makaroniarską żonę znanego biznesmena.

…

- Pewnie, że mogę załatwić broń. Wszystko mogę - prychnął Włoch, obserwując uważnie Murzyna. Trzeba to rozegrać umiejętnie. Z jednej strony nie chciał być posądzony o rasizm, chamstwo i prostactwo... Choć pewnie od dawna tak o nim mówiono. Z drugiej, coś kazało mu pokazać swoją wyższość nad tym czarnuchem, nad każdym czarnuchem w Lost Island.
Obejrzał uważnie muskularne ramiona swojego nowego klienta i nagle w głowie zaświtała mu pewna myśl.
- Nie chcę forsy - rzekł powoli. - Dostaniesz swoją klamkę w zamian za wykonanie pewnego zadania.
Chwilę rozmyślał w bezruchu, po czym podszedł do stojącego niedaleko fotela i rozsiadł się na nim wygodnie.
- Słuchaj uważnie, Czarny. Jakiś pieprzony Amerykaniec pożyczył ode mnie pieniądze i jakoś nie śpieszy mu się z ich oddaniem. Powiem krótko - masz mu spuścić solidny wpierdol. I spytaj skurwysyna gdzie podział moje pieniądze.
Po wypowiedzeniu tych słów, Strego patrzył na Murzyna, zastanawiając się czy można coś jeszcze powiedzieć. Dał zadanie, więc w sumie nie ma po co przedłużać rozmowy.
- No, a teraz możesz spieprzać - odpowiedział w końcu, kiwając na Jimmy'ego ręką, jakby odpędzał muchę. Miał w końcu inne rzeczy do roboty. Najważniejsze, że znalazł sobie "murzyna" do tego zadania. Kto wie, może będzie miał częściej dla niego jakieś robótki? - Tylko gliny nic nie mogą o tym wiedzieć - dodał jeszcze po chwili.
- Przydaje się taki czarnuch na posyłki - pomyślał zadowolony.

…