Komisariat policji, znajdujący się tylko kilka budynków od banku. Okazały budynek zachwyca wszystkich swoimi gładkimi, białymi ścianami. Całość zbudowana jest bardzo podobnie do greckiej świątyni - gładka, marmurowa posadzka i eleganckie kolumny nadają tej budowli uroku. Za wielkimi drzwiami znajduje się korytarz prowadzący zasadniczo do wszystkich pomieszczeń - do szatni, cel więziennych i tym podobnych. Zaraz przy wejściu wisi tabliczką z logiem LIPD. Stoi tu też jedno jedyne biurko, na którym stoi telefon, stos papierów i paczka papierosów. Obok, na skórzanym fotelu siedzi dyspozytor. Krzaczaste brwi wykonują nerwowe ruchy tuż nad okularami o grubych szkłach. Po wielu godzinach pracy wysokie czoło, zakończone efektowną łysiną jest zroszone potem. Człowiek ten jednak w zasadzie nic nie robi gdyż na mafię nikt nie donosi, a drobniejsza przestępczość jest tępiona - właśnie przez mafię. Nawet jednak jeśli zjawi się świadek jakiegoś przestępstwa to jedynym zadaniem policjanta jest przekazanie kolegom, aby się tym zajęli. Mimo to dyspozytor jest osobą potrzebną - jeśli masz jakąś sprawę do policji musisz porozmawiać z nim. Oprócz wielu, rzekomo ciężko pracujących policjantów w terenie, jak w każdym budynku państwowym, jest cała chmara ludzi zajmujących się papierkową robotą. I ich pomieszczeniami są ciągnące się na komisariacie w nieskończoność sale z poustawianymi w równych rzędach drewnianymi biurkami. To tam wszyscy latają z jakimiś nikomu niepotrzebnymi świstkami, to tam dzielni szeryfowie nadzorują pracę podwładnych, to tam odbywają się całodobowe przerwy śniadaniowe i to tam utykają wszystkie sprawy zgłoszone przez obywateli. Wszystkim zarządza chaos, ale jeżeli dokładniej poszukać, to w biurach należących do ważniejszych policjantów bądź detektywów można znaleźć wiele ciekawych dokumentów i akt. Może to być jednak trudne, ponieważ biurokraci są strasznie dobrze chronieni - w nocy zawsze kilku ochroniarzy patroluje ścieżki wytyczone pomiędzy stosami papierków. Parking leży obok komisariatu. Jest to miejsce tylko na radiowozy, cywile nie mają tu wstępu. Mieści się tu maksymalnie pięćdziesiąt samochodów. Pilnuje ich jeden z policjantów, uzbrojony w Colt 1911 i pałkę policyjną. Każdy stojący tu obecnie samochód to Mercedes-Benz 260D, choć burmistrz obiecuje, że załatwi policji mocniejsze maszyny "gdy tylko upora się z ważniejszymi sprawami". Nieco przekrzywiona lampa stojąca przy drodze daje przyćmione, żółte światło. Policjant zasypia zawsze po dwudziestej drugiej, korzystając z tego że i tak nikt nie próbuje się włamać na policyjny parking - po pierwsze, bo po co komuś radiowóz, a po drugie, bo ludzie boją się kraść przy komisariacie. Liczba samochodów oczywiście nie jest stała i waha się od pięciu do kilkunastu. Czasami zdarza się że któryś z samochodów ruszy przy odgłosach syreny, ale jest to rzadkie zjawisko. Ogólnie nie ma tutaj niczego godnego uwagi - ot, zwykły parking. Dominuje tu szary, ponury kolor. Radiowozy pasują kolorystycznie do tego miejsca. Rośnie tutaj zaledwie jedno drzewo w samym rogu parkingu, jest ono obumarłe i pozbawione liści.