Budynek Lost Island Bank został zbudowany w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym pierwszym, zastępując starą konstrukcję z dziewiętnastego wieku. Z zewnątrz nie wyróżnia się zbytnio wyglądem. Ot, zwykła dwukondygnacyjna budowla z jasnymi, słomkowymi ścianami. Ma tylko jedno niewielkie okienko, bowiem postawiono tu na oświetlenie elektryczne. Pomysł sam w sobie jest dość ciekawy, ale kosztowny i bezużyteczny. Niepotrzebnie marnuje się prąd tam, gdzie wystarczyłoby najzwyklejsze okno. Drzwi są zrobione z grubego, ale całkiem przejrzystego szkła, przez które widać wnętrze budynku. Parter składa się tylko z jednego, przestronnego pomieszczenia z białymi ścianami i wypolerowaną, pastelowo zieloną podłogą. Większość klientów załatwia swoje interesy właśnie tu, nie patrząc nawet na schody wiodące na górę. To tutaj znajdują się pracownicy banku, za pośrednictwem których ludzie wpłacają i wypłacają pieniądze. Z dumą zasiadają na swoich stanowiskach, za czymś przypominającym lady barowe i patrzą na ludzi z wyższością. Uważają, że to od nich zależy czy dany człowiek wydobędzie ze skrytki bankowej swoje oszczędności, czy też umrze z głodu. Do lady podchodzą klienci, którzy – choć nie mają na czym usiąść – stoją z równą dumą i patrzą z równą wyższością. Ci bowiem wyobrażają sobie, że wyżej wymienieni pracownicy są ich uniżonymi sługami, którzy na zawołanie przynoszą lub biorą ich pieniądze, niemalże w zębach. Najwięksi filozofowie nie mogą dojść do tego, która strona ma rację. Piętro urządzone jest podobnie do parteru. Ma takie same białe ściany i zielone podłogi. Jednak nie znajdzie tu jednego wielkiego pomieszczenia. Zamiast niego wiją się wąskie korytarze, skąpane w półmroku. Na każdym zakręcie znajduje się co prawda żarówka, ale oświetla tylko to, co znajduje się w promieniu najwyżej kilku metrów od niej. Wystarczy, że jedna się przepali, a cały korytarz pogrąży się w całkowitych ciemnościach. Co kilkanaście metrów można się tu natknąć na drzwi, prowadzące do różnych sal. W większości są to gabinety różnych ważnych osób. Przykładem takiego pomieszczenia może być gabinet dyrektora. Na drzwiach złotymi literami wypisano jego imię i nazwisko, ale na korytarzu jest zbyt ciemno by je odczytać. Pokój ma powierzchnie zaledwie dziesięciu czy jedenastu metrów kwadratowych, ale mieści pancerną szafę, spore biurko, trzy fotele, kosz na śmieci i kilka kartonowych pudeł z nieznaną zawartością, stojących w rogu. Przeważa tu kolor brązowy, a mimo to komuś, kto tu wchodzi pomieszczenie wydaje się jaskrawe. Oczy muszą się bowiem przyzwyczaić do światła wydzielanego przez wiszącą na suficie lampę, tak silnie kontrastującego z mrokiem panującym przed drzwiami. Na samym końcu zawiłego korytarza znajduje się sejf. Pilnuje go ciężka, żelazna krata, czterech ochroniarzy i trzytonowe drzwi, otwierane kluczem, który znajduje się w owej pancernej szafie w gabinecie dyrektora. Nikt nawet nie bierze pod uwagę możliwości, że ktoś zechciałby się tu włamać.